CXIX Elizabeth

Była pochłonięta gmeraniem w misce z płatkami, lecz zdołała usłyszeć chrzęst kamieni na podjeździe. Uniosła głowę znad miski i zaczęła nasłuchiwać. Dochodziła dopiero szósta i Elizabeth już nie spała – a raczej jeszcze nie spała, gdyż właściwie w ogóle się nie położyła spać. Owszem, poleżała trochę z Charlesem, jednak on zdołał zasnąć, ona nie.

              

Dom pogrążony był we śnie, gospodyni zwyczajowo wstawała dopiero o siódmej, zwyczaje pana Henry’ego były nieznane, natomiast Charles postanowił korzystać, ile się da z ciszy i spokoju. Jedynie Elizabeth snuła się po ogromnym domostwie w poszukiwaniu zajęcia dla umysłu, który nie chciał spać.

              

Próbowała oglądać telewizję, lecz szybko ją zirytowała. Zajrzała do biblioteczki, wyszukała sobie kilka książek i przeczytała zaledwie kilka stron z każdej, nie mogąc się skupić, bowiem jej mózg postanowił stworzyć kilka wątków alternatywnych. Zeszła do kuchni i zajęła się kontemplowaniem zawartości lodówki, by skończyć z miską płatków, wgapiając się w słoje drewnianego stołu.

              

To była dziwna pora na odwiedziny, uznała w myślach. Kto też mógł obrać sobie chłodny poranek na składanie wizyt? Przysunęła się do okna i ujrzała Stephena rozglądającego się niepewnie dookoła.

- Mówiłam ci, że jesteśmy za wcześnie – syknęła Joanne. – Trzeba było przenocować w miasteczku.

- Charles powiedział, że to coś naprawdę ważnego – powiedział cicho Stephen, przeczesują nerwowo włosy.

- Ale wszyscy śpią!

              

Narzuciła na siebie gruby sweter i popędziła do holu, by Stephen nie obudził reszty domu uporczywym waleniem w drzwi. Otworzyła drzwi w momencie, gdy Stephen niemal uderzał w ich powierzchnię.

- Elizabeth! – zawołał zdezorientowany. – Co ty tu robisz?

- Przejdziemy się? – zaproponowała radośnie. Nie czekając na odpowiedź, chwyciła go pod ramię i poprowadziła w kierunku morza.

- Charles nic nie powiedział poza tym, że to niezwykle ważne i żebyśmy zjawili się najszybciej, jak tylko możemy – paplał zaaferowany Stephen.

- Ale ty jesteś niedomyślny… - westchnęła Joanne. O wiele szybciej zorientowała się w sytuacji. W zasadzie wyczuwała, co się święci, jeszcze zanim wyruszyli w szaleńczą podróż do Porthtowan.

- Zmarniałaś od czasu, gdy się ostatni raz widzieliśmy.

- To nieprawda! – żachnęła się Elizabeth.

- Powiesz mi, co się stało, czy mam wyciągać to wołami z Charlesa?

- Charles chciałby, żebyś został jego drużbą.

- Jego czym…?

              

Joanne roześmiała się głośno. Dawno już nie widziała równie głupiego wyrazu twarzy.

- A ty oczywiście o wszystkim wiedziałaś! – oburzył się Stephen. – Zatem spełniła się moja przepowiednia!

              

Przytulił Elizabeth z przedziwną czułością, która mocno ją speszyła.

- Charles wywinął mi niezły numer, myślałem, że coś się stało. Z Charlesem wszystko w porządku?

- W jak najlepszym – odparła Elizabeth, wpatrując się w morze.

- W takim razie po co ten pośpiech?

- A u ciebie wszystko dobrze? – spytała cicho Joanne, trafiając tym samym w czuły punkt. Elizabeth zmarszczyła czoło, a w jej oczach zatańczyły łzy.

- Mam Charlesa, więc wszystko jest jak najbardziej w porządku – odparła Elizabeth, siląc się na uśmiech.

              

Następne pół godziny spędziła na zaprzeczaniu, unikaniu odpowiedzi, by w końcu się poddać i wyznać wszystko od początku do końca. Stephen nie był zadowolony z tego, że tak długo utrzymywała to w tajemnicy, ale nawet on miał wystarczająco dużo taktu, by nie zadręczać Elizabeth wyrzutami.

- Co teraz? – spytał ostrożnie, obawiając się, czy powinien w ogóle kontynuować temat.

              

Elizabeth wzruszyła ramionami.

- Czeka mnie poważna operacja. Czas pokaże, co będzie dalej.

- Charles wie o wszystkim?

- Nie byłoby nas tu, gdyby nie wiedział.

              

Zapatrzyła się na morskie fale, czując, jak ogarnia ją spokój.

- Nie chcę, żeby ktokolwiek specjalnie mnie traktował z powodu mojej „przypadłości” – powiedziała do Joanne, wiedząc, że może na niej polegać, jeśli chodzi o hamowanie zapędów Stephena. – Życie potoczy się dalej.

- A jeśli coś pójdzie nie tak podczas operacji? – odparła Joanne.

- Lekarze zapewniają mnie, że nie ma powodów do obaw.

- Ale nie można mówić o całkowitym wyzdrowieniu, prawda?

- Czeka mnie seria innych zabiegów, choć ciężko przewidzieć ich efekt. Miejmy nadzieję, że nie skończę jako warzywo.

- Nawet nie waż się tak mówić! – obruszył się Stephen, ciągnąc ją z powrotem do domu.

- Będę sobie mówiła, co tylko zechcę – odparła Elizabeth, pokazując mu język. – Chodźcie, zrobię wam śniadanie.