CXX Charles

Nie zdążył dobrze wejść do kuchni i ogarnąć wzrokiem całej sceny, gdy został pchnięty i wyciągnięty z powrotem na korytarz.

- Charles, co do cholery?! – szepnął Stephen, ciskając gromami z oczu.

- Ciebie również dobrze widzieć – burknął Charles w odpowiedzi.

- Czyś ty już do końca oszalał?

- Mógłbyś sprecyzować, do czego właściwie się odnosisz?

- Do tego całego… szaleństwa!

              

Babcia Darcy wyminęła ich, jakby wcale nie istnieli.

- Kiedy właściwie przyjechałeś? – spytał Charles, chcąc zmienić temat.

- Całkiem niedawno i musisz widzieć, że wiem już o wszystkim.

- Od kogo?

- Od Elizabeth, a od kogo, pacanie? Narobiłeś mi niezłego stracha, gdy zadzwoniłeś. Pomyślałem sobie: „Dobry boże, na pewno coś się stało”. A gdy powiedziałeś, żebym przyjechał do Porthtowan, sądziłem, że chodzi o babcię. Niestety stało się najgorsze.

              

Charles zmarszczył czoło. Czasem miał problem za nadążeniem za tokiem myślowym Stephena.

- Mój Charlie się żeni! Oczywiście, wiesz, można było zająć się tym bardziej oficjalnie. Jestem kompletnie nieprzygotowany!

- Jestem pewien, że Joanne się o wszystko zatroszczyła – mruknął Charles.

- Chcesz mi powiedzieć, że zdradziłeś jej wielką tajemnicę a mnie nie?

- Chcę powiedzieć, że masz inteligencję ziemniaka…

- W tym pośpiechu chyba nie zapakowałem chusteczek, bo na pewno będę płakał… Rzecz jasna rozumiem twój pośpiech.

- Och, ten ziemniak jednak posiada jakieś szare komórki!

- Elizabeth wszystko mi powiedziała. Była jedyną czuwającą osobą w tym domu.

              

Stephen zauważył natychmiastową zmianę w usposobieniu Charlesa. Gdyby był kotem, można było zobaczyć, jak jeży mu się sierść na grzbiecie. Ta złość nie była wymierzona w nikogo konkretnego, podyktowana była niemocą w związku ze statusem zdrowotnym Elizabeth.

- Charles, co teraz? – spytał cicho Stephen, ujmując twarz kuzyna obiema dłońmi.

- A co ma teraz być? – odparł Charles hardo. – Oświadczyłem się jej, czas wywiązać się z obietnicy.

- Elizabeth powiedziała mi, że będzie miała operację.

- Owszem, będzie ją miała. A potem radioterapię i bóg wie, co jeszcze.

- Nie wydajesz się być tym szczególnie zaniepokojony.

              

Oczywiście była to nieprawda. Charles obawiał się o życie Elizabeth bardziej niż o swoje. Elizabeth była całym jego życiem. Tak długo musiał sobie radzić bez niej, a teraz nie wyobrażał sobie, że nie będzie jej u jego boku.

- Elizabeth nie chciałaby, żebyśmy martwili się na zapas – stwierdził, wzruszając ramionami. – Powinniśmy ją wspierać, żeby miała siłę walczyć z chorobą. Uważa się, że czynniki psychologiczne mogą wpływać na mobilizację odpowiedzi immunologicznej skierowanej ku zmienionym nowotworowo komórkom i tkankom.

- Nie mam pojęcia, co przed chwilą do mnie powiedziałeś – rzekł Stephen – lecz cieszę się, że jest w tobie tyle optymizmu.

- Wylewa się ze mnie wiadrami – sarknął Charles. – Uznajmy po prostu, że Elizabeth jest zdrowa jak ryba, nie musimy na nią dmuchać i chuchać, jakby była zrobiona z porcelany.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. – Stephen zasalutował, po czym zniknął w kuchni zawołany przez Joanne.

              

Wyglądało na to, że wszyscy zamierzali się spotkać w kuchni, bowiem z góry zszedł nawet Henry ze wzburzonymi włosami.

- Wyglądasz, jakbyś zjadł zgniłe jajo – rzucił pan Dashwood z rozbawieniem.

- Jakieś wieści od Jamesa? – odparł Charles, nie chcąc dalej ciągnąc wątku Elizabeth. Henry aż za dobrze rozumiał położenie Charlesa, był na tyle taktowny, by nie wspominać o tym na każdym kroku.

- Niestety nie dostał przepustki. Niemniej życzy ci wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.

              

Weszli razem do kuchni i zastali w niej kompletny chaos. Babcia Darcy strofowała Stephena odnośnie jego nagannych manier, Joanne starała się opanować potok herbaty z pękniętego dzbanka, który po wielu latach formy odmówił posłuszeństwa, Elizabeth natomiast śmiała się pod nosem, smarując tost zdecydowanie zbyt grubą warstwą masła.

- Co tu się najlepszego wyprawia? – spytał Charles, przysiadając się do narzeczonej. Wyjął z jej dłoni kawałek chleba i wgryzł się w masło. Elizabeth skrzywiła się, ujrzawszy swoje dzieło.

- Stephen zbyt zamaszyście postawił dzbanek twojej matki na stole, wskutek czego mocno ucierpiał – zrelacjonowała Elizabeth.

- Szkoda, to był jej ulubiony dzbanek. – Być może kiedyś mocno by się o to pogniewał, obecnie miał inne zmartwienia.

- Babcia Darcy niemal żywcem odarła go ze skóry, skończyło się jednak na upiornie długim kazaniu.

- Które, jak widać, nadal trwa. – Babcia Darcy nadal udzielała reprymendy, a Stephen ziewał z nudów.

- Joanne ratuje sytuację, natomiast Henry zdaje się, że wyjada twoje ciasteczka.

- No wiesz, Henry? – obruszył się Charles.

- Ty musisz być w formie, ja niekoniecznie. – Henry wyszczerzył się paskudnie.

- I dlatego Liz wciska we mnie chleb z masłem?

- Zabrałeś mi moje jedzenie. I nie nazywaj mnie Liz – burknęła Elizabeth.

- Będę cię nazywał, jak tylko zechcę, mój skrzacie.

- Teraz to dopiero sobie nagrabiłeś.

              

Ucałował w czoło kobietę, którą kochał najbardziej pod słońcem. Odpowiedziała mu nieśmiałym uśmiechem. Przyzwyczajony był do jej minimalizmu w wyrażaniu emocji, zwłaszcza gdy nie byli sami.

- Podobno nie możesz spać – zauważył Charles.

- Ponieważ strasznie chrapiesz – rzuciła uszczypliwie Elizabeth. – A tak naprawdę to wszystko jest takie podniecające, że nie potrafię zasnąć. Wiercę się w łóżku i marudzisz, że mam pchły. Kręcę się bez celu po domu, nie wiedząc, co mam ze sobą zrobić.

- Mało masz książek do czytania?

- Nie mogę się na niczym skupić, Charles. Moje myśli są jak chmara ptaków.

- Wiesz, co mogłoby ci pomóc? Łopata.

- Chcesz mnie nią zdzielić w głowę?

- Nie, powinnaś przekopać ogródek babci Darcy. Nie potrzeba do tego myślenia, a przynajmniej się zmęczysz i może ze zmęczenia uśniesz.

- Jesteś geniuszem, mój Charlesie.

- Wiem o tym.

- To był sarkazm.

- Jestem tego świadomy.

              

Obydwoje drgnęli na dźwięk kół na podjeździe wysypanym kamieniami.

- Zdaje się, że przyjechali kolejni goście – rzuciła Elizabeth, podnosząc się z krzesła.