CV Michael

- Słyszałem, że oświadczyłeś się Brzydkiej Betty – rzekł doktor Wright, wszedłszy do gabinetu Charlesa z kubkiem kawy. Był akurat zajęty porządkowaniem dokumentów oraz udzielaniem zdawkowych odpowiedzi na pytania Michaela aż kipiące entuzjazmem.

- No i? – odparł Charles zjadliwie, marszcząc czoło.

- Czy naprawdę cię muszę upominać, żebyś się do niej nie zbliżał? – obruszył się Benjamin. – To byłaby kompletna kompromitacja! Jeśli zamierzasz się z nią ożenić, możesz się nie nazywać moim synem!

- Dobrze to wiedzieć – sarknął Charles, nie podnosząc na ojca wzroku. Michael parsknął śmiechem. – Na szczęście nie musisz się martwić, nie przyjęła mnie.

              

Michael nie wytrzymał i roześmiał się na głos, pokładając się na brązowej sofie Charlesa. Młody Wright w końcu zaszczycił ojca spojrzeniem, a kąciki ust gięły się ku górze w parodii uśmiechu.

- Uwierzyłeś, że Charlie zrobił to na serio?! – Michael był bliski płaczu.

- Ja wcale… - Doktor podrapał się po głowie. Był autentycznie zdezorientowany.

- Ty wcale. Charlie nas wszystkich wykiwał. Brawo, Charlie.

              

Gdy po raz pierwszy o tym usłyszał, pomyślał, że Harriett się upiła, bowiem tak nieskładnie gadała. Z początku jej nie wierzył, lecz Zoe potwierdziła wersję zdarzeń. Charles odstawił u Marge szopkę i oświadczył się Elizabeth, a ta najwyraźniej zwęszyła podstęp, bowiem mu odmówiła.

              

Miał żal do Charlesa, że nie uprzedził go o swoich zamiarach. Z drugiej strony rozumiał go, sam również nie chciał wtajemniczać go w swoje plany. Zachodziła obawa, że Michael mógłby czynić jakieś aluzje względem zamiarów Charlesa i cały plan szlag by trafił. Respektował jego prawo do prywatności.

              

Żałował również tego, że nie było go na miejscu, gdy to wszystko się wydarzyło. Dwie kobiety nie były zbyt rzetelnym źródłem informacji, zważywszy, że nie widziały wszystkiego od początku do końca. Sprzedałby jedną ze swoich nerek, by móc obejrzeć wszystko na żywo.

              

W duchu śmiał się z Elizabeth, która postawiona została w bardzo niezręcznej sytuacji. Jakież to emocje musiały się kłębić pod jej delikatną powłoką… Dała całemu miastu mnóstwo powodów do spekulacji.

              

Po pierwsze – jak to się stało, że ona i Charles odnaleźli wspólny język? Przecież przez lata się nienawidzili! Ich związek musiał w jakiś sposób dojrzewać, by wybuchnąć pewnego wieczora u Marge. Nikt nie wiedział, że byli razem, a tu nagle Charles się oświadcza.

              

Jego plan oczywiście miał pewien defekt – zrobił to zdecydowanie za szybko. Przez to się skubnęła i pozostawiła go z niczym. Elizabeth nie bawiła w Cambridge nawet roku. Zakładając wariant naprawdę optymistyczny – czyli to, że zeszli się niedługo po jej powrocie – oświadczyny i tak były zdecydowanie zbyt szybkie. Dlatego efekt był taki, a nie inny.

              

Michael zazdrościł nieco pomysłowości Charlesa, choć po głowie chodził mu podobny pomysł. Dodatkowo podziwiał jego niezłomność – potrzeba było wiele zacięcia, by wytrzymać choć chwilę z Elizabeth, a co dopiero mówić o przebywaniu z nią w tym samym łóżku. Michael myślał, że zdoła pogrążyć Elizabeth, pozorując pewne sytuacje, Charles natomiast posunął się o krok dalej, nadawał wszystkiemu przerażającej autentyczności.

              

Wszyscy dali się nabrać, łącznie z naiwnym Randallem Blackwoodem. Niezależnie od tego, czy wzięła sprawę na poważnie, czy też przejrzała Charlesa na wylot, owa kwestia na pewno mocno uderzyła w Elizabeth, pozbawiając ją szczątkowej pewności siebie. Czy kiedykolwiek zdoła się pozbierać po takim upokorzeniu? Jak dotąd był to największy numer, jaki jej wywinięto. A jeśli naprawdę zakochała się w Charlesie? Byłaby to prawdziwa wisienka na torcie!

- Całe Cambridge aż o tym huczy – stwierdził Michael z zadowoleniem. Podejrzewał, że niechęć Elizabeth do niego podyktowana była tym, że spotykała się z kimś innym. Charles natomiast unikał Harriett, by nadać autentyczności swojemu utajonemu związkowi. Tajemnicza Julia okazała się być nikim innym jak tylko Brzydulą.

- Zupełnie niepotrzebnie ściągasz na siebie uwagę. – Doktor Wright wydął policzki. – To jakiś absurd.

- Nie wiedziałeś, jaki był finał tego wszystkiego? – zaciekawił się nagle Michael.

- Jakoś to do mnie nie dotarło.

- Zoe ci nie powiedziała? Przecież tam była!

- Nie jest ostatnio szczególnie rozmowna.

- To jest dopiero podejrzane. Kobieta, która nie papla.

- Skoro do niczego nie doszło, to o czym tu deliberować? – rzucił Charles znad papierów.

- Trzymasz się jakoś? W końcu zostałeś odrzucony…

- Nie żartuj sobie ze mnie. Cieszę się, że wszystko się skończyło. Chyba bym nie wytrzymał.

- Elizabeth może zrobić teraz tylko dwie rzeczy: wyjechać albo rzucić się z mostu.

- Dlaczego od razu miałaby się rzucać z mostu? To wymaga nie lada odwagi. Nie oszukujmy się, Elizabeth jej nie ma.

- Och, siedzi w domciu i płacze wujowi w ramię! Tylko do tego się nadaje.

              

Charles uśmiechnął się paskudnie. To był uśmiech starego Charlesa, nie jakiejś miękkiej buły. Widać było po nim, że czuł satysfakcję z numeru, który wywinął Elizabeth. Jeśli było coś lepszego od pogrążenia Elizabeth, był tym właśnie powrót Charlesa. W wielkim stylu.